یا امام رضا - منتظران مشهدالرضا

شبی در حرم قدس
سایه‏ی عمر، تهران، انتشارات امیرکبیر، 1351 شمسی.

دیده فروبسته‏ام از خاکیان‏
تا نگرم جلوه‏ی افلاکیان‏

شاید از این پرده، ندائی دهند
یک نفسم، راه به جائی دهند

ای که بر این پرده خاطر فریب‏
دوخته‏ای دیده‏ی حسرت نصیب‏

آب بزن، چشم هوسناک را
با نظر پاک ببین، پاک را

آنکه در این پرده، گذر یافته است‏
چون سحر از فیض، نظر یافته است‏

خوی سحر گیر و نظر پاک باش‏
راز گشاینده‏ی افلاک باش‏

خانه‏ی تن، جایگه زیست نیست‏
در خور جان فلکی نیست، نیست‏

آنکه تو داری سر سوادی او
برتر از این پایه بود، جای او

چشمه‏ی مسکین، نه گهرپرور است‏
گوهر نایاب، به دریا دراست‏

ما که بدان دریا، پیوسته‏ایم‏
چشم ز هر چشمه، فروبسته‏ایم‏

پهنه‏ی دریا، چو نظرگاه ماست‏
چشمه‏ی ناچیز، نه دلخواه ماست‏

پرتو این کوکب رخشان نگر
کوکبه‏ی شاه خراسان نگر

آینه‏ی غیب‏نما را ببین‏
ترک خودی گوی و خدا را ببین‏

هر که بر او نور «رضا» تافته است‏
در دل خود، گنج رضا، یافته است‏

سایه‏ی شه، مایه‏ی خرسندی است‏
ملک «رضا» ملک رضامندی است‏

کعبه کجا؟ طوف حریمش کجا؟
نافه کجا، بوی نسیمش کجا؟

خاک ز فیض قدمش زر شده‏
وز نفسش، نافه معطر شده‏

من کیم؟ از خیل غلامان او
دست طلب سوده به دامان او

ذره‏ی سرگشته خورشید عشق‏
مرده، ولی زنده‏ی جاوید عشق‏

شاه خراسان را، دربان منم‏
خاک در شاه خراسان، منم‏

چون فلک آئین کهن ساز کرد
شیوه‏ی نامردمی، آغاز کرد

چاره‏گر، از چاره‏گری بازماند
طایر اندیشه، ز پرواز ماند

با تن رنجور و دل ناصبور
چاره از او خواستم از راه دور

نیمه شب، از طالع خندان من‏
صبح برآمد، ز گریبان من‏

رحمت شه، درد مرا چاره کرد
زنده‏ام از لطف، دگر باره کرد

باده‏ی باقی، به سبو یافتم‏
و اینهمه از دولت او یافتم‏

لینک مطلب

توسط مصطفی محمدزاده در چهارشنبه 89/7/21 ساعت 3:52 صبح نظر